Για το πιο κάτω κείμενο, ο Γιώργος, από ψηλά και, μαζί με το Νικόλαο… μας κλείνουν το μάτι…
Ο Γιώργος Βακιρτζής (1923-1988), εκτός από το δάσκαλό του Στέφανο Αλμαλιώτη (1910-1987), θαύμαζε ιδιαίτερα και το νεότερο ομότεχνό του και επίσης μαθητή του ώριμου πια Αλμαλιώτη, το Νικόλαο Ανδρεάκο (1932-1994).
Ο Ν.Α. στο εργαστήρι του το 1994 (φωτογραφία Δ. Γκανιάτσα).
Το Νικόλαο Ανδρεάκο, μέλη της Ομάδας hellaffi συναντήσαμε στις αρχές της δεκαετίας του ’90,στο σκοτεινό υγρό ημιυπόγειο ατελιέ του στα Ιλίσια, στην οδό Ανακρέοντος 21. Εκεί μεγαλούργησε τις δεκαετίες του ’60, του ’70 έως και το τέλος του ’80, ζωγραφίζοντας Γιγαντοαφίσες για τους κινηματογράφους ΕΛΛΗΝΙΣ, ΑΕΛΛΩ, ΚΟΤΟΠΟΥΛΗ, ΡΟΔΟΝ και κυρίως για το ΑΘΗΝΑΙΟΝ στους Αμπελοκήπους. Εκεί απομονώθηκε και, στο τέλος της ζωής του, ζώντας με τις αναμνήσεις μιας «…ξέφρενης νιότης γεμάτης δόξα, γυναίκες, λεφτά και ταξίδια σε Ρώμη, Παρίσι, Βενετία και Λόντρα…», κατέληξε σε καταθλιπτική απομόνωση, φτώχεια, απάρνηση για ο,τιδήποτε το εγκόσμιο, με διατροφή καφέ και λίγες σούπες που του έφερναν οι γείτονες…Και όλα αυτά, στο φως κάποιου κεριού, στο πλευρό της φοβερής μοτοσυκλέτας του, που μετά το ’80 δεν ξαναβρύχησε ποτέ και, κάτω από το βλέμμα του Παντοκράτορα που είχε ζωγραφίσει σε έναν τοίχο του κελιού του,με διάθεση να φιλοσοφεί τα συμβαίνοντα μέχρι τέλους…Αυτός λοιπόν ο πληθωρικός και σπάταλος στη ζωή τουζωγράφος του Κινηματογράφου, που κατέληξε ασκητήςφιλόσοφος, μας είχε –με πολλή πίκρα και θλίψη, αλλά και με κατασταλαγμένη από τα χρόνια διάθεση συγχώρησης για το Γιώργο– εκμυστηρευθεί ότι, …όταν ο Γιώργος Βακιρτζής συγκέντρωνε υλικό για να συντάξει το βιβλίο του Γιγαντοαφίσσες, με σκοπό να παρουσιάσει τη δράση όλης της Σχολής της Αθήνας, του είχε δανειστεί όλο το μέχρι τότε Αρχείο του, χωρίς ούτε καν να το παρουσιάσει στο βιβλίο του, αλλά, το χειρότερο, δίχως και να του το επιστρέψει… Μετά από μεγάλη πίεση, γύρω στο ’92-’93, μας εμπιστεύθηκε για μία μέρα μόνο (!) ένα folio με νεότερα σχέδια για Γιγαντοαφίσες, που είχε ζωγραφίσει στη δεκαετία ’65-’75 και πάνω στα οποία, πολύ αργότερα, είχε καταγράψει τις μετέπειτα σκέψεις του για ό,τι τον τραυμάτιζε. Χάρη στη φωτογραφική δεινότητα του φίλου μας Δημήτρη Γκανιάτσα, μετά από λίγες ώρες τού επιστρέψαμε το folio και εκείνος, δακρυσμένος, μας επέτρεψε να τραβήξουμε μερικές φωτογραφίες μέσα στο χώρο του, στην κιβωτό εκείνη των εμπνεύσεων και των γρήγορων, νευρικών
Στο Πιλοποιείο Πουλόπουλου –Πολιτιστικό Κέντρο Μελίνα Μερκούρη–, στη διάρκεια της πρώτης Έκθεσης της Συλλογής hellaffi (βλ. σ. 252), ο Ν.Α. παραλαμβάνει από το Δήμαρχο Αθηναίων Γ. Κουρή αναμνηστική πλακέτα (1), συμμετέχει σε στρογγυλή τράπεζα με τους Γ. Κουζούνη και Ν. Κεσσανλή (2), και ξανασυναντιέται μετά από δεκαετίες με το Ν. Ξανθόπουλο (3).
